Written by:  Zygmunt Dzięgielewski

Jeżeli w jakiejkolwiek przestrzeni, występuje jakakolwiek mierzalna wielkość fizyczna, to przestrzeń ta jest przestrzenią materialną.

Teoria  Fizyki Realnej
Prędkość i grawitacja w przestrzeni Osobliwości

 

 

 

 

 

Motto: – Matematykę się tworzy – fizykę odkrywa się.

 

 

Wprowadzenie

 

Moje rozumowanie , związane z przestrzenią, czasem i materią, oparłem na następujących postulatach:

  • Materialności przestrzeni
    Jeżeli w jakiejkolwiek przestrzeni, występuje jakakolwiek mierzalna wielkość fizyczna, to przestrzeń ta jest przestrzenią materialną.
  • Zasadach  propagacji fali
    • Prędkość rozchodzenia się fali, w jednorodnym nośniku fali,  jest taka sama dla wszystkich kierunków i niezależna od prędkości źródła fali.
    • Nośnik fali określa prędkość rozchodzenia się fali.

Albert Einstein swoje rozumowanie oparł na:

  • Zasadzie względności
    Zasadzie głoszącej, że prawa fizyki są jednakowe we wszystkich układach inercjalnych i są obowiązujące dla wszystkich praw, zarówno mechaniki, jak i elektrodynamiki.
  • Niezmienności prędkości światła
    Prędkość światła w próżni jest taka sama dla wszystkich obserwatorów, taka sama we wszystkich kierunkach i nie zależy od prędkości źródła światła.

Postulat niezmienności prędkości światła w próżni, oparty został na doświadczeniu Michelsona-Morleya, które tą niezmienność potwierdziło, ale nie potwierdziło ruchu układu pomiarowego w eterze.

Chociaż po dłuższym okresie czasu prowadzenia pomiarów, zauważono pewne cykliczne fluktuacje, skonstatowano że: “Skoro światło rozprzestrzenia się jednakowo we wszystkich kierunkach, to nie potrzebuje żadnego nośnika do rozprzestrzeniania się”. Ogłoszono że: “Eter nie istnieje” – mimo oczywistej sprzeczności z  pojęciem istnienia fali.

  • Nie ma fali czegoś, co nie istnieje.
  • Nie ma fali bez nośnika fali.

Wyeliminowanie Eteru z przestrzeni Wszechświata, z jednej strony, spowodowało negatywne skutki, odnośnie zrozumienia budowy materii i zjawisk zachodzących we Wszechświecie, ale z drugiej, zaowocowało  powstaniem Teorii Względności.

Po 100 latach istnienia Teorii Względności i rozwoju techniki w tym czasie, przyszedł czas na przywrócenie Eteru naturze . Przywrócenie go, jako materialnego środowiska oddziaływań oraz środowiska mechaniki kwantów.

Przywrócenie Eteru naturze jest niezbędne dla zrozumienia funkcjonowania Wszechświata i stworzenia możliwości poszerzenia zasięgu Fizyki Klasycznej o obszary dotychczas zarezerwowane dla Teorii Względności, dzięki czemu Fizyka Klasyczna stać się może  Fizyką Uniwersalną, gdzie pojęcia takie, jak: ciemna materia, ciemna energia, mechanika kwantowa czy splątania kwantowe, przestają być pojęciami mistycznymi, inne zaś łatwiej wytłumaczalnymi np:

  • powstawanie fal i pól elektromagnetycznych
  • powstawanie fal i pól grawitacyjnych
  • działanie kondensatora elektrycznego
  • powstawanie napięć elektrostatycznych
  • zjawisko indukcji
  • zjawisko splątań kwantowych
  • działanie cząstki Higgsa

Tezy

  1. Jeżeli w jakiejkolwiek przestrzeni występuje jakakolwiek mierzalna wielkość fizyczna, to przestrzeń ta jest przestrzenią materialną.
  2. Oddziaływania zachodzą tylko w przestrzeni materialnej
  3. Grawitacja jest wzajemnym odziaływaniem mas w przestrzeni grawitacyjnej.
  4. Grawitacja zachodzi tylko w przestrzeni grawitacyjnej Eteru.
  5. Oddziaływania elektromagnetyczne zachodzą tylko w przestrzeni elektromagnetycznej Eteru.
  6. Masa materii atomowej jest ładunkiem grawitacji w przestrzeni grawitacyjnej, podobnie jak ładunek elektryczny w przestrzeni elektromagnetycznej.
  7. Splątanie kwantowe jest zainicjowanym i nieseparowalnym sprzężeniem kwantów materii atomowej materią eteru.
  8. Cząstka materii atomowej nie jest falą – może być źródłem fali.
  9. Cząstki kolidują, fale interferują.
  10. Prędkość cząstki może przybierać dowolne wartości.
  11. Prędkość fali określa nośnik fali.
  12. Fala jest energią nośnika fali.
  13. Fala elektromagnetyczna jest energią elektromagnetycznego nośnika Eteru.
  14. Fala grawitacyjna jest energią grawitacyjnego nośnika Eteru.
  15. Fale elektromagnetyczne i grawitacyjne, są efektem modulacji pól elektromagnetycznych i grawitacyjnych, w przestrzeni Eteru.
  16. Foton jest kwantem energii fali elektromagnetycznej.
  17. Foton nie należy do materii atomowej i nie jest jej cząstką podstawową.
  18. Foton należy do materii eteru.
  19. Eter jest materialnym nośnikiem oddziaływań we Wszechświecie.
  20. Eter jest zimną transparentną (“ciemną”) materią, wypełniającą całą przestrzeń Wszechświata, łącznie z jego materią atomową.
  21. Eter posiada stan skupienia cieczy kwantowej, kwantów na poziomie wielkości Plancka (10-33m).
  22. Eter nie jest statyczny.
  23. Eter  podlega grawitacji.
  24. Eter podlega prawom przepływu.
  25. Eter tworzy przestrzeń Wszechświata i wyznacza jego granice.
  26. Eter przenika materię atomową i materia atomowa przenika eter.
  27. Eter jest nośnikiem odziaływań elektromagnetycznych.
  28. Eter jest nośnikiem oddziaływań grawitacyjnych.
  29. Eter jest środowiskiem mechaniki kwantowej.
  30. Eter jest sprzęgłem splątań kwantowych.
  31. Eter jest nośnikiem fal i pól elektromagnetycznych.
  32. Eter jest nośnikiem fal i pól grawitacyjnych.
  33. Eter jest nośnikiem elektromagnetycznego tła (2,725oK).
  34.  Eter posiada temperaturę tła.
  35. Fale grawitacyjne są potwierdzeniem istnienia materialnego Eteru.

Definicje

  1. Materialność przestrzeni
    Jeżeli w jakiejkolwiek przestrzeni występuje jakakolwiek mierzalna wielkość fizyczna, to przestrzeń ta jest przestrzenią materialną.
  2. Materialność Eteru
    Zgodnie z definicją materialności przestrzeni, Eter stanowi przestrzeń materialną, w której występuje mierzalna prędkość rozchodzenia się fal elektromagnetycznych c.
  3. Prędkość światła
    Prędkość światła c jest prędkością propagacji fal elektromagnetycznych w  przestrzeni Eteru.
  4. Przestrzeń
    Przestrzeń, w naturalny sposób postrzegana przez człowieka, to trójwymiarowa przestrzeń euklidesowa z czwartym wymiarem czasu     (4D).
    Przestrzeń może występować jako:

    • Przestrzeń pusta
      Przestrzeń pusta to przestrzeń, w której nie występują żadne wielkości fizyczne.
      Przenikalność przestrzeni pustej wynosi: ε= 0
    • Przestrzeń nierelatywna
      Przestrzeń nierelatywna, to przesrzeń, w której znajdujące się tam obiekty, nie posiadają żadnych wzajemnych oddziaływań a przestrzeń pomiędzy obiektami jest przestrzenią pustą. 
      W przestrzeni nierelatywnej, każdy znajdujący się tam obiekt stanowi własną odrębną przestrzeń.
    • Przestrzeń relatywna
      Przestrzeń relatywna to przestrzeń, w której znajdujące się tam obiekty, posiadają wzajemne oddziaływania.
      Przestrzeń relatywna wypełniona jest, co najmniej jednym, materialnym nośnikiem oddziaływań.
      W przestrzeni relatywistycznej występują mierzalne wielkości fizyczne.
      Przenikalność przestrzeni relatywistycznej wynosi ε > 0
    • Przestrzeń realna
      Przestrzeń realna, to przestrzeń relatywna z czwartym wymiarem czasu obiektywnego (4Dr).

  5. Wszechświat
    Wszechświat jest przestrzenią     relatywną, w której nośnikiem oddziaływań jest eter.
  6. Przestrzeń Wszechświata
    Przestrzeń Wszechświata tworzą co najmniej dwie sprzężone przestrzenie:

    • Przestrzeń elektromagnetyczna.
    • Przestrzeń grawitacyjna.
    • ? – przestrzeń czasu.
  7. Materia Wszechświata
    Materia Wszechświata składa się z co najmniej dwóch rodzai materii, wypełniających całą przestrzeń Wszechświata:

    • Materii twardej – atomowej,
      gdzie najmniejsza cząstka, elektron, to nie tylko ładunek elektryczny, ale również “olbrzymia” konstelacja (1014 wiekości Plancka).
    • Materii miękkiej – eteru
  8. Próżnia
    Próżnia jest przestrzenią eteru wolną od materii atomowej.
  9. Eter
    Eter jest zimną  i transparentną     (“ciemną”) materią, wypełniającą całą przestrzeń Wszechświata, łącznie z jego materią atomową.

    • Eter posiada stan skupienia cieczy kwantowej, kwantów na poziomie wielkości Plancka (10-33m).
    • Eter nie jest statycznym.
    • Eter  podlega grawitacji i prawom przepływu.
    • Eter tworzy „atmosferę” Wszechświata i wyznacza jego granice.
    • Eter przenika materię atomową i materia atomowa przenika eter.
    • Eter jest nośnikiem odziaływań.
    • Eter jest środowiskiem mechaniki kwantowej.
    • Eter jest sprzęgłem splątań kwantowych.
    • Eter jest nośnikiem fal i pól elektromagnetycznych.
    • Eter jest nośnikiem fal i pól grawitacyjnych.
    • Eter jest nośnikiem elektromagnetycznego tła (2.725 oK).
    • Eter nie posiada własnej temperatury.
  10. Pole
    Uporządkowanie nośnika oddziaływań tworzy pole.

    •  W przestrzeni eteru występują trzy rodzaje pól:
      • elektryczne
      • magnetyczne
      • grawitacyjne
    • Pola elektryczne występują, jako pola statyczne lub  dynamiczne.
    • Pola magnetyczne, będące efektem dynamiki pól elektrycznych, występują jako dynamiczne lub stałe.
    • Pole jest falą o częstotliwości  f = 0.
  11. Przenikalność pola
    Przenikalność pola jest zdolnością rozprzestrzeniania się pola w przestrzeni materialnej.

    • Przenikalność przestrzeni pustej ε = 0
    • Przenikalność przestrzeni relatywnej ε > 0

  12.  Oddziaływania
    • Oddziaływania elektromagnetyczne i grawitacyjne przenoszone są w postaci fal i pól z prędkością C.
    • Oddziaływania w przestrzeni relatywnej można podzielić na dwa rodzaje:
      • oddziaływania mocne – elektromagnetyczne
      •  słabe – grawitacyjne.
    • Na poziomie jądra atomowego istnieją oddziaływania:
      • silne –  działające na kwarki
      • słabe – działające na  kwarki i na leptony.
  13. Stan splątany
    Stan jest splątany jeżeli nie jest separowalny.
  14.  Splątanie kwantowe
    Splątanie kwantowe jest zainicjowanym i nieseparowalnym sprzężeniem kwantów materii atomowej materią eteru.
    Splątania kwantowe można podzielić na splątania elektromagnetyczne i grawitacyjne.

    • W przypadku splątań kwantowych, przy których nie występują fale elektromagnetyczne ani grawitacyjne, nie istnieje ograniczenie prędkości oddziaływań  wielkością C.
    • Oddziaływania splątań mogą przenosić się z prędkościami wielokrotnie większymi od C.
    • Splątania kwantowe nie przenoszą masy, energii, ani informacji o lokalizacji sprzężonych kwantów.
    • Splątania kwantowe przenoszą informacje o rodzaju i wzajemnej orientacji sprzężonych obiektów kwantowych.
    • Napięcia elektrostatyczne są najprostrzym przykładem elektromagnetycznych splątań kwantowych .
  • Czas
    Czas jest wielkością skalarną dodatnią określoną przez człowieka, w celu chronologicznego uporządkowania zdarzeń zachodzących we Wszechświecie.

    • Czas jest nieskoczenie ciągłym.
    • Odmierzanie czasu jest dyskretne
    • Czas jest obiektywnym, jeżeli odmierzanie czasu nie zależy od  czynników zewnętrznych.
    • Czas jest subiektywnym, jeżeli na odmierzanie czasu mają wpływ czynniki zewnętrzne.
  • Energia
    Energia jest zdolnością do wykonania pracy.
  • Fala elektromagnetyczna
    Fala elektromagnetyczna jest rezultatem modulacji elektromagnetycznego nośnika eteru.

    • Fale elektromagnetyczne występują jako ciągłe, impulsowe lub skwantyfikowane.
    • Fale elektromagnetyczne rozchodzą się w eterze (próżni) z prędkością C.
    • Energia kwantowej fali elektromagnetycznej, w ciągu 1s wynosi:
       E = h * f  [J]
      Gdzie:  f – częstotliwość oscylacji; h – stała Plancka
  • Deony i Duony
    Deony i duony, to hipotetyczne cząstki materii o wielkościach  na poziomie wielkości Plancka, wydedukowane przez polskiego fizyka Marka Matejeskiego, będące interesującą koncepcją, odnośnie budowy materii eteru.
  • Foton pierwotny
    Przyjmując hipotezę deonu Marka Matejeskiego, określić można foton, jako kwantowe wirujące     pole elektromagnetyczne, wywołane ruchem obrotowym deonu, o energii obrotu równej stałej Plancka h, niezbędnej do wzbudzenia tego pola.
    h =  6,626 069 57(29)·10–34 J,

    • Występujące w przyrodzie fotony świetlne i cieplne,  najczęściej są efektem impulsowej modulacji elekromagnetycznego nośnika eteru.
    • Fotony, między sobą, różnią się tylko momentem pędu.
  • Światło
    • Światło jest efektem wizualnym bezpośredniego oddziaływania fal elektromagnetycznych (świetlnych) na receptory oczne.
  • Fale świetlne
    • Fale świetlne będące falami elektromagnetycznymi,  podobnie jak inne fale elektromagnetyczne, ze względu na transparentność ich nośnika nie są widoczne – z wyjątkiem tych, padających na siatkówkę oka.
  • Grawitacja
    Grawitacja jest wzajemnym odziaływaniem mas w przestrzeni grawitacyjnej.

    •  Grawitacja występuje tylko przestrzeni grawitacyjnej.
    • Istnienie pola grawitacyjnego jest potwierdzeniem materialności eteru.
    • Natężenie pola grawitacji jest rezultatem interferencji pól grawitacyjnych, tworzonych przez masy obiektów w przestrzeni grawitacyjnej.
    • Nanatężenie pola grawitacji w przestrzeni grawitacyjnej jest odpowiednikiem natężenie pola elektrycznego w przestrzeni elektromagnetycznej.
    • Natężenie pola grawitacyjnego mając wpływ na środowisko eteru, pośrednio wpływa na propagację fal elektromagnetycznych.
    • Grawitacja jest oddziaływaniem słabym

  • Fale grawitacyjne
    Fale grawitacyjne są efektem modulacji pola grawitacyjnego –     ruchem mas w przestrzeni grawitacyjnej.
    Istnienie fal grawitacyjnych jest potwierdzeniem istnienia materialnego eteru!
  • Masa
    Masa materii atomowej jest ładunkiem grawitacji w przestrzeni grawitacyjnej – podobnie jak ładunek elektryczny w przestrzeni elektromagnetycznej.
    Na poziomie jądra atomowego, masy mogą tworzyć splątania grawitacyjne.
  • Cząstka Higgs’a
    • Cząstka Higgs’a, będąca cząstką jądra atomowego o dominującej  w nim masie, może tworzyć kwantowe splątania grawitacyjne – podobnie jak tworzone są splątania elektromagnetyczne.
    • Cząstka Higgs’a może być przejściową formę materii pomiędzy materią atomową a materią eteru.

Obiektywny Czas Uniwersalny

Pojęciowego określenia czasu uniwersalnego dokonał Izaak Newton i określił go, jako: uniwersalny i wszechobejmujący, płynący w jednostajnym tempie, będący absolutnym i obiektywnie jednakowym w całym Wszechświecie.

Jeżeli mamy trzy sprzężone wielkości fizyczne, to znając wartości dwóch, można wyznaczyć trzecią. Jeżeli dwie z nich są stałe to trzecia też jest stała.
Np:

tc

Gdzie:  tc – czas ;  L – droga;  C – prędkość rozchodzenia się fal elektromagnetycznych w Eterze.

Formuła ta obowiązująca w całej przestrzeni Wszechświata, ale nie koniecznie w miejscach ekstremalnych, gdzie grawitacja może mieć wpływ na niejednorodność przestrzeni Eteru – czarne dziury.
Z formuły wynika, że:

Swiatło rozchodzące się ze stałą prędkością C, pokonuje stałą odległość L, w stałym czasie tc .

Definicja Obiektywnego Czasu Uniwersalnego

 Obiektywny Czas Uniwersalny, to czas w jakim światło o prędkości C, w płaszczyźnie prostopadłej do wektora ruchu w eterze, pokonuje odległość równą długości wzorca L.

Obiektywny Czas Uniwersalny (tc )  określają dwie stałe :

przyjmując długość wzorca –        L = 1 m
otrzymujemy –                                 tc = 1/299792458 s = 3,3356409ns52 .
przyjmując –                                     3,335640952 ns = 1 nsc
otrzymujemy jednostkę jednej sekundy kosmicznej:

                                                        1 sc = 3,335640952 s

gdzie s – sekunda, czas równy 9 192 631 770 okresom promieniowania odpowiadającego przejściu między dwoma poziomami F = 3 i F = 4 struktury nadsubtelnej stanu podstawowego[2] S1/2 atomu cezu 133Cs
Powyższa definicja odnosi się do atomu cezu w spoczynku w temperaturze 0 K[3] . Definicja ta, obowiązująca od 1967 r., została ustalona przez XIII Generalną Konferencję Miar

OdmierzanieObiektywnego o Czasu Uniwersalnego (OCU)

Odmierzanie Obiektywnego Czasu Uniwersalnego może dokonywać się różnymi metodami:

  • metodą bezpośrednią – mierząc czas t, w jakim  fala elektromagnetyczna, w płaszczyźnie  czasu uniwersalnego (Vxy = 0) ,  pokonuje dystans L z prędkością C.
    tc
  • metodą pośrednią – np. przy zastosowaniu korekty czasu zegara atomowego przez pomiar wektorów prędkości i grawitacji i następnie wyliczenie dylatacji czasu.

Pomiaru wektorów prędkości i grawitacji można dokonywać metodą optyczną, która staje się jednocześnie potwierdzeniem istnienia materialnego eteru.

 

Pomiar prędkości względem eteru

  •  Metoda bezpośrednia ZD – za pomocą dwóch, kocherętnych  źródeł światła.

Vv001

Δl = Δ
v-dz
d-zd
Gdzie:
V – prędkość obiektu w eterze.
Δ – odległość, jaką przebywa obiekt, podczas gdy światło przebywa drogę L.
C – prędkość światła w próżni (Eterze).
F1, F2 – koherentne źródła światła.

 

Tab. 1

v   – Prędkość obiektu
t   – Czas potrzebny do pokonania drog

i L = 1 m z prędkością v

Tab 2.

 

 

Tab.3 – Uniwersum w skali logarytnmicznej
universum1